Jaaroverzicht 2021
Tijd voor een persoonlijke blog om even wat verschillende gedachtes en gebeurtenissen op een rijtje te zetten. De afgelopen twee maanden waren zakelijk gezien bijzonder rustige maanden. Veel tijd dus om na te denken en te gaan twijfelen over hoe ik het doe als fotograaf en ondernemer… Niet zo handig, want ik ben een enorme twijfelaar en erg goed in het bekritiseren van mijzelf :S
In de Carnavalsvakantie kon ik het allemaal even vergeten gedurende een weekje zon bij mijn ouders, maar toen we terugkwamen, regende regende en regende het alleen maar. Nu ben ik al geen wintermens, maar langdurige regen is echt funest voor mijn humeur…
Je zult begrijpen hoe ik mij voelde toen afgelopen zaterdag een kaartje op de mat viel met de mededeling dat de moeder van een studiegenote van mij was overleden 🙁
In mijn “vorige leven” -toen ik Portugees studeerde aan de universiteit van Utrecht- bracht ik aardig wat tijd door met mijn studiegenote N en heb ik ook een paar keer gelogeerd bij haar ouders. N emigreerde naar Brazilië, waar ik haar later ging opzoeken in het kader van mijn scriptie-onderzoek. Uiteindelijk bleef ik daar vier maanden en ook in die tijd bracht ik veel tijd door met haar en haar ouders, die er toen ook op bezoek waren.
Spijt
Het eerste wat door mijn hoofd schoot was “ik heb haar moeder al 10 jaar niet meer gezien”. Wat een spijt! Ik hoorde gisteren dat zij mij en mijn gezinnetje ook nog zo graag een keer had gezien.
Normaal gesproken probeer ik geen spijt te hebben van iets waar je niets meer aan kunt veranderen, maar probeer ik het van mij af te schudden en er iets van te leren. Dit keer vind ik dat toch een stuk lastiger. De spijt ben ik nog lang niet kwijt. Wel ga ik ook deze keer weer iets met de geleerde les doen.
Zo ben ik vast van plan dit jaar nog een paar mensen te bezoeken die ik al lange tijd niet meer heb gezien. Gelukkig heb ik dat vorig jaar toevallig gedaan met ouders van twee hartsvriendinnen van mij. Dit jaar is de derde aan de beurt!
“Foto’s zodat wij nu nog alle herinneringen boven kunnen halen”
De begrafenis was gisteren en het weer was erg toepasselijk voor de algehele stemming; erg grijs en een beetje mistig (zie de foto).
Tijdens de prachtige en erg persoonlijke mis zei N op een gegeven moment “Ome P maakte prachtige foto’s van ons allen, zodat wij nu nog alle herinneringen boven kunnen halen”.
Die zin raakte me. Het is namelijk zo waar, foto’s zijn zo belangrijk. Hoe jammer is het dan ook dat zoveel mensen niet graag op de foto gaan en het liefst wegduiken zodra een camera tevoorschijn komt? Wanneer je terugkijkt naar de foto’s, zie je diegene bijna nergens. Als het moment daar is dat die persoon er niet meer is, hebben de achterblijvers spijt dat ze geen foto’s hebben…
Foto’s om status quo vast te leggen
Onlangs kreeg ik het verzoek van een kennis of ik foto’s van haar kon maken voordat ze geopereerd zou worden aan de gevolgen van borstkanker. Vanochtend werd ik gebeld, of ik een mooi portret wilde maken van iemand die binnenkort onder het mes gaat voor een zware operatie aan het gezicht.
Kippenvel krijg ik van deze verhalen en ik voel me ook ontzettend vereerd dat mensen met dit verzoek bij mij terecht komen. Zij beseffen het belang van foto’s, om de bestaande situatie voor even vast te leggen, momenten die niet meer terugkomen.
Doe het nu het nog kan
Mijn boodschap van vandaag is simpel: wacht niet te lang! Bezoek je dierbare vrienden en familie en leg je herinneringen vast voordat het te laat is. Geef ook eens de camera uit handen zodat je er zelf ook op staat. Laat een mooi (familie)portret maken, geef een fotoshoot cadeau aan je ouders en maak mooie foto’s van de gelukkige en liefdevolle momenten, zodat je niet op slecht nieuws hoeft te wachten om het dan pas te doen.
Wacht niet tot je die vijf kilo bent kwijtgeraakt, focus niet op de punten die je niet mooi vindt, vier het leven en het feit dat je er bent en leg dit vast!
Het is zo belangrijk om foto’s te hebben van familieleden, of het nou een formeel of artistiek portret is, familiefoto’s, vakantiefoto’s of foto’s van het dagelijkse leven. Nu zul je misschien denken “natuurlijk zegt een fotografe dit, daar verdient zij haar brood mee”, maar dan heb je mijn bericht niet goed gelezen en de boodschap niet begrepen. Het is ook van toepassing op mijzelf.
Gelukkig kom ik uit een (hobby-)fotografengezin en wordt er volop gefotografeerd, maar hoe vaak hoor ik niet van moeders dat zij nooit op de foto staan, omdat zij altijd de camera vasthouden?! Wanneer je door de fotoalbums bladert, lijkt het alsof ze niet bestaan hebben en dat terwijl ze net zo belangrijk zijn als alle andere familieleden…
Na regen komt zonneschijn
Na de regen en de mist, is gisteren tijdens de koffietafel de zon gaan schijnen. Is het toeval of klopt het gewoon? Alsof het een teken is dat het leven intussen doorgaat. Mijn energie begint in ieder geval langzaam weer te stromen, mijn onzekerheid en twijfel wordt weer kleiner en mijn focus wordt groter.
Dit is wat ik wil bereiken met mijn fotografie; herinneringen vastleggen, zowel de gewone als de bijzondere.
Ook interessant
Mooi geschreven sabrina en zo herkenbaar ook. Te vaak stellen we belangrijke dingen uit totdat het moment komt dat het te laat is…. zo waar. En laten we dan ook maar eens proberen de foto gaan. Voor het nageslacht! Laat de lente maar komen. X
Dank je, Leslie! De lente lijkt aangebroken, dus ga ervoor! 😉
Zo waar! En wat mooi geschreven, Sarina. Voel helemaal met jou mee en het heeft me wel geraakt. Een mooie boodschap voor iedereen!
Bedankt voor je woorden, Sabine. Fijn dat de boodschap goed over is gekomen!